“Zihnimdeki tüm hatıraları zorluyorum. Bölük pörçük görüntüler hafızama konuyor ama...” Yetiştirme yurdundaki hatıramı anlatmaya devam ediyorum. Müdür beyin odasından çıktığımda zorluyorum yeniden çocuk beynimi… Zihnimdeki tüm hatıraları zorluyorum… Bölük pörçük görüntüler hafızama konmaya başlıyor… Hayal meyal hatırladığım bir kadını zihnimde tanımaya çalışıyorum… Elimden tutuyordu… Göz göze geldiğimizde de sürekli yüzüme gülümsüyor ve kulağıma bir şeyler fısıldıyordu… Öpüyor kokluyordu… Ardından koluma tükenmez kalemle bir saat çiziyordu… Sonra… Sonra bu silüet gittikçe silikleşiyor ve o gülümseyen muhayyel çehre, nokta nokta kayboluyordu. Gözlerimi kırpıştırdım. Of… Yok… Yok işte… Ya babam? Babamı da hiç........

© Türkiye