“Yenge, analık şefkatiyle çocuğu zarar görmesin diye boynundaki altınları koparıp verir...” Ailemizde birden daha fazla üveylikler söz konusuydu. Daha güzel olanı da ailedeki bir ferdi hariç hepsinin birbirine saygılı hadlerini bilen kişilerden oluşmasıydı. O bir kişi de çocukluğundan beri sarhoş edici derecede alkol müptelasıydı. Aynı zamanda işin başındaki kişiydi. Yine o yıllarda akşam içki şişesini cebine atıp evine gitmek bir bakıma zenginlik ölçüsü olarak görülürdü. Beyinlerde böyle bir algı oluşmuştu. Bunu teşvik edercesine kanunlarda da boşluk vardı. Her gün her akşam sarhoş birinin önce bankalara sonra çevreye borçlanmasından daha doğal ne olabilirdi? Ve bu alışkanlığın sonu her geçen gün daha da olumsuzluğa gidecekti... Nitekim bu müptela, bir gün abisinin hanımını merdivende kıstırıp........

© Türkiye