“Çocuk olarak bizler için annesizlik ve babasızlık belki hayatın en büyük cezasıydı…” Yetiştirme yurdundaki hatıramı anlatmaya bugün de devam ediyorum... Biz sözde geniş bir aileydik ama konuya “aile” formatında bakacak olsaydık şayet, arkadaşlarım benim kardeşlerim sayılırdı… Çünkü onlarla birlikte yiyor, birlikte eğleniyor, birlikte oyun oynuyor, birlikte okula gidiyor ve birlikte yatıyoruz... Derdimizi birlikte paylaşıyor aynı acıyı birlikte hissediyoruz. Düşünüyorum da çekirdek bir ailede yaşamış olsaydım ben ağabey mi olurdum yoksa kardeş mi? İyi bir kardeş mi olurdum, kötü bir ağabey mi? İnanın bu konuda hiçbir fikrim yok. Peki ben niye buradayım? Yani yetiştirme yurdunda ne işim var? Hayatım neden dört duvar arasında geçiyor? Bu çocuk........

© Türkiye