İstanbul'un, tarih, kültür ve sanat yuvası sonsuz ufuklarına bakan Yenibosna'daki TGRT binasının çatısı, sanki "anten ormanı" gibiydi...

Şimdi bu olanları nasıl izah etmem gerekiyordu? Allah rızası için yola çıkmada görülen, yaşanan mâniler, ne güzel finallerin habercisiydi de biz bilemiyor, yeise kapılıyorduk! Çimen, çiçek kokularıyla geldiğimiz bu bahar akşamı, şu dar pencerenin önünde kalpten kalbe muhabbet saçan yepyeni hadiselere şahit oluyordu. İçerideki, baskıcı muhitin, hain mazinin, zalim ve bozuk inançların, itikâdların doğmadan katlettiği bu canlı ölüleri, onların ebedî sükûnunu dinleyerek, seyrederek muhakeme oluyordum iç âlemimde… Nerede oldukları belli olmayan kuşlar, bütün kuvvetleriyle cıvıldaşmasına, atölyelerin çekiç sesleri, tezgâh gıcırtıları, derinden gelen motor ve korna seslerine karışıyor, emeklerin ziyan olmadığını haykıran gözyaşlarımın buharıyla sonsuzluğa doğru uçuyordu. Gözlerime yaş doldu, Kalpler sanki taş oldu. Ayak idi baş oldu. Tevbe ettim bin kere, İşte kapandım yere! Neyim varsa mal,........

© Türkiye