Şu birkaç senelik dünyadaki esaret hayatım, bütün acıklı sahneleriyle, gözümün önünde canlanmıştı yine... Gözlerimden yaşlar akıyordu. Servet ve ikbal sahiplerinin sonu gelmez kaprislerini hiç yaşamamış olmama rağmen, nefsimin hizaya gelmemesine ağlıyordum. Ne kadar üzgün, ne kadar kırgın olduğumu gösteren baygın gözlerimden sicim gibi yaşlar dökülüyordu... Her insan gibi benim de hürmet görüp sevmek ve sevilmek en tabii hakkım olsa da kimselerden öyle bir şey de beklemedim. Bekleyenlerin ömrü bittiği gibi beklemeyenlerinki de geçip gitti! Hayat ne kadar da kısaymış meğer. Bir göz açıp kapamak kadar, anlık bir şeymiş. Hâlbuki niceleri, nice insanın haklarını ayakları altında ezdi gitti. "Şimdi nasıl hesabını verecekler?” dedim, ağladım. Acı çeken küçük yaramazlar gibi uçları aşağıya doğru hafifçe meyletmiş ince, buruşuk dudaklarım titreye titreye taa içimden boşanıp gelen hıçkırıklarla doluyordu. Ne nazlanıp kucağında ağlayacak bir anacığım, ne de bana kol kanat gerecek bir babacığım veya başka bir büyüğüm vardı... Rabbimden mâadâ hiç kimsem yoktu...........

© Türkiye