Her şeyden önce “genç” tanımına gireyim. Dünyada 65 yaşının üzerindeki nüfus oranı, 5 yaşından küçük nüfus oranını geçti. Ayrıca insanlar rahat rahat 90 yaşına kadar yaşamaya başladı. Dolayısıyla 65 yaşındakiler “yaşlı ama güçlü”, 40 ile 55 yaş arasındakiler “genç yönetici” kıvamındalar. Şimdi asıl konuya geleyim: Geçen yıl zorluklar içinde yaşayıp iş bulmaya çalışan bir dostumuza kendi kabiliyetleri doğrultusunda bir iş imkânı sağladık. Bir yıl geçmeden geldi ve ayrılmak istediğini söyledi. “Yeni bir iş mi buldun?” diye sorduk. Bulmamış. Sadece işinde mutlu olamamış. “Az kazanırım, mutlu yaşarım” dedi ve gitti. Saygı duyduk. Bankacı, finansçı, CEO ya da CFO birçok üst düzey genç yöneticinin geride kalan zamanda işlerinden ayrılıp, sayfiye kasabalarına yerleştiğini ve bir daha geri dönmediklerini gördüm. Bir şey olmaya çalışmaktansa “hiçbir şey olmamaya” çalışmayı tercih ettiler. İnsan nasıl mutluysa öyle yaşasın. Ancak bu kadar kabiliyetli insanların bir anda ortalıklardan kaybolmasının küresel ekonomiye nasıl bir etki yaptığını incelemeden yapamadım. Herkes garsonluk yaparken Avrupa’nın en önemli otel ve restoran zincirlerine sahip olanların hayatını ve banka memurluğundan banka sahipliğine gidenlerin hayatını konuluyor ama yukarıda bahsettiklerimi kimse konuşmuyor. Ben de bu sessiz kayboluşların sebebine, sonucuna ve varsa zararına göz atayım dedim. Gözlemlerim bu kişilerin eşleriyle değil çoğunlukla tek başlarına inzivaya çekildiklerini hatta çoğunun bekâr olduğunu bize gösteriyor. O zaman kimler yalnız yaşamak istiyor sorusuna cevap arayarak başlayalım: ABD ve Avrupa’da yalnız yaşamın artmasının temel sebeplerinden biri, kentsel yaşamın ve bireysel özgürlüğün yükselişi. The New York Times ve The Guardian gibi büyük gazetelerde çıkan analizlerde, özellikle genç yetişkinler arasında, evden bağımsız yaşamın P civarında arttığı belirtiliyor. Mesela, ABD’de 1950’lerde  olan yalnız yaşayan oranı, 2020’de yaklaşık (’e ulaşmış durumda. Bu, neredeyse iki kat artış anlamına geliyor. Biraz rakamla gösterecek olursak: ABD’de 18-29 yaş arasındaki gençlerin yaklaşık U’i yalnız yaşamayı tercih ediyor. Bu oran, 1980’lerde sadece 0 civarındaydı. (Pew Research Center) Avrupa’da ise bu oran ülkeden ülkeye göre değişmekle birlikte, özellikle Almanya, İtalya ve Fransa’da yurt dışında veya şehir merkezlerinde yalnız yaşayanların oranı -30 civarında. Almanya’da 2022 nüfus sayımı, yalnız yaşayanların oranının $ olduğunu gösteriyor. Bu trendin birkaç ana nedeni var: Bireysel özgürlük ve bağımsızlık arzusu: Artık insanlar kendi hayatlarını kendi kurmak istiyor. The Economist’te çıkan bir makaleye göre, gençler kendi alanlarına, farklı yaşam tarzlarına yöneliyor ve geleneksel aile yapısından uzaklaşmak istiyorlar. Bu, özellikle şehirlerde yaşayanlar arasında büyüyor. İş ve eğitim olanaklarının yaygınlaşması: Uzaktan çalışma ve online eğitim sayesinde, insanlar kendi evlerini tercih ediyor. Örneğin, Forbes’ta yer alan bir araştırmada, ABD’de evde çalışanların oranı 2019’dan bu yana 0’dan E’e çıktı. Pandeminin etkili olduğunu kabul etmeliyiz tabii. Değişen aile yapıları ve........

© Türkiye