2024 sonunda Esad rejiminin çökmesiyle birlikte Suriye’de taşlar yeniden yerinden oynadı. Ancak burada asıl mesele rejimin yıkılması değil; bu boşluğun kimler tarafından, nasıl doldurulacağıydı. Bu noktada Türkiye’nin sahaya yalnızca askerî ya da insani değil; stratejik, uzun vadeli ve kurucu bir vizyonla girdiği görülüyor. Kilis’ten Halep’e uzanan doğalgaz boru hattı işte bu vizyonun sessiz ama kararlı bir sembolü. Her boru hattı bir altyapı meselesidir; ama aynı zamanda bir jeopolitik iddiadır. Türkiye’nin yeni dönemde Suriye’ye uzattığı bu enerji hattı, yüzeyde teknik bir iş birliği gibi görünse de, özünde çok daha fazlasını ima ediyor: Dış politikanın yeni yönünü, Orta Doğu’daki pozisyonun yeniden tarifini ve enerji diplomasisinin diplomatik mimariyle iç içe geçtiği yeni bir dönemi. Bu bağlamda Türkiye-Suriye gaz hattı, klasik enerji hatlarından ayrışıyor. Bu hat yalnızca gaz değil; norm, model ve nüfuz taşıyor. Türkiye artık kriz sonrası Orta Doğu’da şekillendirici bir aktör olmayı sadece söylemle değil, fiilî uygulamalarla sürdürüyor. Bu çerçevede gaz hattı, Türkiye’nin “güvenlikten kalkınmaya, kalkınmadan siyasi çözüme” uzanan yeni dış politika doktrininin somut bir uzantısı. 2000’lerin başındaki “komşularla sıfır sorun” politikasının yerini artık “sınır ötesindeki kırılgan bölgelerde istikrar inşası ve yapısal dönüşüm” yaklaşımı aldı. Hedef, çevredeki kırılgan yapıları kurumsallaştırmak, bölgesel istikrarı yalnızca Türkiye için değil, bölge halkları için de kalıcı hâle getirmek. İkinci Suriye Geçiş Hükûmeti’yle kurulan enerji temelli ortaklık, bu anlamda salt iktisadi değil, yapısal bir politik inşadır.........

© Türkiye