Günümüzün rahatsızlıklarından birisi de başkalarını eleştirmek, hatalarını aramak, söylemek. Bu çok büyük bir "meziyet" hâlini aldı! Peki başkalarını eleştirmeden önce acaba biz ne durumdayız? Vicdanen kendimizi rahat ve huzurlu hissedebiliyor muyuz? Aslında başkalarını eleştirmeden önce şöyle bir kendimizi gözden geçirmemiz gerekmez mi? Evet insan eleştirilmek değil, beğenilmek ve değerli olmak ister. Ama gerçeklerle de yüzleşmek gerekiyor. O hâlde meşgul olduğumuz ve geçimimizi temin ettiğimiz işimiz her neyse en güzel şekilde, zamanında ve tam olarak yapabiliyor muyuz? İçimiz huzurlu oluyor mu? Çevremize “güvenilir, emin insandır” imajı verebiliyor muyuz? “Ben” değil “biz” söz ve davranışını benimsediğimizi, bencil olmadığımızı hissettirebiliyor muyuz? “Ne söylerse doğru söyler, yalandan uzak duran kişiliğe sahiptir” dedirtebiliyor muyuz? Çevremize ve insanlığa karşı bu anlamda duyarlı mıyız? Duygularıyla değil aklıyla hareket etmesini bilen kişiliğe sahip miyiz? İrademize sahip çıkıp kötülüklerden çirkinliklerden uzak durabiliyor muyuz? Nezaket kurallarına ve ahlaki değerlere karşı ne kadar hassasız? Her günün sonunda empati yaparak yaşadığımız olayları değerlendirebiliyor muyuz? Olaylara karşı bakış açımızı objektif olarak değerlendirebiliyor muyuz? Hatalarımızı kabul edip özür dileyebilme erdemini gösterebiliyor muyuz? Ön yargılarımızı yıkıp gerçekleri görebilme özgürlüğüne ve akla sahip miyiz? Söylemlerimizle yaptıklarımızın çelişkili olduğu durumları fark edip tutarlı olmak için çabalıyor muyuz? Sabit fikirlerimizi kırıp yeniliğe ve gerçeğe yönelebiliyor muyuz? Kendi irademizle karar verebilme cesaretini gösterebiliyor muyuz? Sözün özü; öncelikle kendimizi sorgulayabilmek için hayatı, olayları doğru algılayabilecek objektif bir bakış açısına........

© Türkiye