Her anneler gününde yazıp yazmamaya karar veremem bir türlü…Anne olmak isteyip de olamayan anneler geliyor aklıma…

Ya da cinayete kurban verdiğimiz kızlarımızın,katillerinin salıverilip,salına salına gezdiklerini gören anneler…

Terör kurşunuyla evladını yitiren Cumartesi Annelerini hatırlayın bir….

Hayatlarının baharında asılan üç fidan Deniz Gezmiş,Yusuf Aslan, Hüseyin İnan,birini asarken ötekine seyrettirmiş duygu yoksunu yaratıklar.O yüzden en son kalan Deniz Gezmiş,tabureye kendi vurmuş tekmeyi,onların asmasına fırsat vermeden…Onların annelerinin neler hissettiğini düşünebiliyor musunuz!.

Gezi olaylarında hayatını kaybeden gençlerimiz ve hergün mezarının başında ağlayan anneler geliyor gözümün önüne…

Ya çalınıp kaçırılan çocukların anneleri… Kardeşim kaybolmuştu ,acısından annem komada kalıp bebeğini kaybetti,dedem kalp krizi geçirip öldü.

Maden ocağında göçükte kalmış.Ya da tren kazasında ihmallerin kurbanı olmuş da sorumluları bir türlü bulunamamış insanların anneleri…

Anne olmak kolay değil,özveri ister,yürek ister.Anlayacağınız herkes anne olamaz

Önce bulantılardan yemek yiyemeyeceksin,arkasından şeklin şemalin bozulacak,istediğin elbiseyi giyemeyeceksin.Kilo alacaksın ve doğum sonrası o kiloları verme derdi çıkacak başına.

Ağrılar,sızılar,düştü düşecek korkuları…Her ay doktor kontrolleri…Zorla yutturulan vitamin hapları…9 ay karnında taşıyacaksın.Sonra bir gün geliyorum diyecek,canından can koparak acılar ve ağrılar içinde minicik bir mucize girecek hayatına.Kucağına alıp da kokusunu içine çektiğinde bütün herşeyi unutacaksın.

Gece uykularını unutacaksın.Göğüslerin yara olacak zırıl zırıl kanarken sen ahlaya uflaya emzirmeye çalışacaksın.Kendi acını unutup aman emmezse........

© Turkish Forum