Göğe Dilekçe Vermek

İnsan, doğduğu günden beri yukarıya bakar.
Bir şey ister: yardım, anlam, adalet, bazen de sadece bir “neden?”.
Ama gökyüzü sessizdir.
İşte o sessizliği doldurmak için, insan Tanrı’yı icat eder;
ve hemen ardından, Tanrı’ya ulaşmayı zorlaştıran bir bürokrasi kurar.

Gökyüzü, bir tür kozmik devlet dairesine dönüşür:
Tanrı başkandır, melekler sekreter, peygamberler postacıdır.
İbadet yerleri dilekçe ofisidir, dualar da resmi başvuru formları.
Cennet onaylı vatandaşlık, cehennem ise başvurusu reddedilenlerin sürgün kampıdır.

Ama şu soru hep ortada durur:
Neden Tanrı’ya ulaşmak bu kadar zor?
Neden bir dua, melekten meleğe, katmandan katmana dolaşır da doğrudan cevaba ulaşmaz?

Evrensel Hiyerarşi: Göksel Kamu Yönetimi

Tanrı’nın mutlak gücü varsa, aracılara neden ihtiyaç duyar?
Bir mesajı iletmek için peygamber, korumak için melek, açıklamak için din adamı, yaymak için tarikat, finanse etmek için vakıf…
Evren bir tür ilahî şirket gibidir. Herkes bir görevde, ama kimse doğrudan genel müdürü göremez.

Bu hiyerarşi, insan aklının bir yansımasıdır.
Çünkü insan düzen ister; Tanrı’yı da düzenli bir kurum gibi kurgular.
Bir Tanrı değil, bir sistem yaratır.
Ama sistem büyüdükçe, Tanrı uzaklaşır;
artık dualar dosyalanır, sevaplar puanlanır, günahlar kayda geçer.

Ve işin trajikomik yanı şu:
Tanrı her şeyi biliyorsa, bu kayıt sistemine neden gerek vardır?
Belki de bu dosyaları Tanrı değil, insanlar tutuyordur.
Çünkü Tanrı’nın hafızası sonsuz, ama insanların iktidar hafızası çok zayıftır,
her şeyi yazıya dökmeden güvenemezler.

Cennet, Cehennem ve İlahi Korku Ekonomisi

Bir düşün: bir Tanrı seni yaratıyor, seni sınavdan geçiriyor, seni cezalandırıyor veya ödüllendiriyor.
Sınavın sorularını o hazırlıyor, cevaplarını o biliyor, ama başarısız olursan suç yine sende.

Bu, evrenin en büyük tek taraflı sözleşmesidir.
“Özgür........

© Turkish Forum