Dile kolay, bir halk olarak son kırk yıl, elli yıl ateş altında yaşadık, yaşıyoruz. Öyle böyle değil, binlerce köyümüz yakıldı, şehirlerimiz bombalandı, evlerimizle birlikte diri diri ateşe verildik, cenazelerimiz asit kuyularında eritildi, kızlarımız, oğullarımız gündüz gözüyle kaçırılarak kaybedildi, gazetecilerimiz, yazarlarımız, aydınlarımız, din adamlarımız, kanaat önderlerimiz sokak ortasında ensesinden vurularak katledildi, gazete binalarımız bombalandı, vahşette sınır tanınmadı, dağlar, vadiler, mağaralar insan kemikleriyle doldu, milyonlarca Kürt yerinden, yurdundan edildi, kitleler halinde dünyanın dört bir yanına sürüldü, Kürtler ekmeğe muhtaç hale getirildi, bin yılların emeği, göz nuru bağ ve bahçelerimiz, tarlalarımız yıllarca sahipsiz bırakıldı, ormanlarımız talan edildi, milyonların iradesi hiçe sayılarak şehirlerimize kayyımlar atandı, başta milletvekilleri, belediye başkanları olmak üzere binlerce Kürt siyasetçimiz cezaevlerine tıkıldı.

Kardeş bildiklerimizden, zor günlerin dostu olarak bellediklerimizden çıt çıkmadı, bir defa bile “Yapmayın, etmeyin, yazıktır, kardeşlik hukuku, bir arada yaşamanın akdi bu değil, zulmü kabul etmiyorum…” diyen, sokağa dökülen olmadı, kan ağlayan yüreğimize ulaşan bir ses duyulmadı. Dünyanın herhangi bir yerinde yapılan haksızlığa itiraz edenler, dünyanın herhangi bir yerinde bir Türk’ün parmağı kanasa ayağa kalkanlar Saddam Hüseyin’in Halepçe’de gerçekleştirdiği Kürt soykırımına ses çıkarmadı, dünyanın en vahşi örgütü İŞİD tarafından Şengal’de kaçırılan, köleleştirilen, pazarlarda satılan binlerce Kürt kadını, Kürt çocuğu için bir laf etmedi, bin yıllık kardeşliğin hatırına olsa bile lanetlemedi. Kürtlerin politik duruşu konuşulurken, siyasi tavrı tartışılırken, hassasiyetleri değerlendirilirken bütün bunlar hatırlanmalı, bir defa da olsa empati yapılmalı. En başta Asena Tansu Çiller’le iş tutan Murat Karayalçın, her devrin adamı duayen gazeteci Yalçın........

© Tigris Haber