İçte Yaşanan

İnsan, birçok şeye geç kalabilir hayatta. Bir otobüse, bir söze, bir karşılaşmaya… Ama en sessiz, en görünmez ve en derin gecikme, kendine geç kalmaktır. Çünkü bu gecikme, sadece bir anın değil, bir ömrün içinden sızar. Duyulmaz; ama hissedilir.

Kendine geç kalmak, başkalarının beklentilerine zamanında yetişirken olur. Güçlü görünmek için zayıflığını gizlerken, sevilmek uğruna kendini inkâr ederken, başarıya koşarken, içindeki çağrıyı sustururken…

Hep bir şeylere “yetişirken” yaşanır bu gecikme. Ve fark edilmeden derinleşir. Çünkü insan, en çok kendisini erteleyebilir. “Sonra bakarım” dediği her duyguda, “sırası değil” dediği her sezgide, “Kendimi toparlayınca…” dediği her durakta, biraz daha uzaklaşır........

© Tigris Haber