Doğa Enerji Ve İnsan

Bir gün, toprağın üzerine serilmiş çimenlere uzandı. Gökyüzü, sonsuzluğun yüzeyi gibi maviydi. Ağaçlar, rüzgarla fısıldaşıyor; yapraklar, sanki hafızanın içinde unutulmuş bir dili konuşuyordu. O an hissetti: Doğa, canlıydı. Hem de bizden çok daha uyanık, daha uyanmış bir biçimde…

Ama neden insan, bu büyük canlılığın ortasında bu kadar yalnız hissediyordu?

Doğanın Uyumlu Sessizliği

Ağaç büyür, meyve verir, sonra yaprak döker. Ne şikayet eder ne de geçmişe takılır. Güneşi yetersiz bulmaz, yağmuru fazla görmez. O sadece olur. Doğar, büyür, dönüşür. Bir çiçek, kendisini “başarısız” ya da “yetersiz” ilan etmez. O, açıp solmanın bilgeliğine sahiptir.

Peki insan neden bunu başaramaz? Çünkü insan, kendisini doğanın dışında bir özne olarak görür. Oysa biz de o çiçek kadar toprakla yoğrulduk, suyla beslendik, güneşle ısındık. Biz de doğanın bir devamıyız ama bunu unuttuk.

Enerjiyi Kaybetmek mi, Enerjiyle Bağ Kurmak mı?

Enerji nedir? Bilim bize hücrelerden, genetik dizilimden ve sinirsel bağlantılardan söz eder. Fakat çiçeklerin bir sabah........

© Tigris Haber