Kırılmanın Kaynağı

Evrenin tarihine baktığımızda, her şeyin bir ritimle açıldığını görürüz. Enerji, form bulur; form, bilinçlenir; bilinç, fark eder; fark ediş, yaşamı yaratır. Bu akış, doğanın ve varoluşun kendi yasasıdır — doğal ilerleme yasası. Fakat bir noktada, bu yasada bir kırılma meydana geldi. Bu kırılma, sadece toplumsal ya da kültürel bir dönüşüm değildi; enerjetik bir sapmaydı. İnsan, doğayla bir bütünken ondan ayrıldı.

İlerleme, evrim ya da gelişim tarihinin bir aşamasında, insanlık bu büyük kırılmayı yaşadı. Bu büyük kırılma, binlerce yıllık bir sürecin sonucudur. 6.000, 8.000 ya da 10.000 yıl diyebiliriz; rakamın kendisinden çok, bu kırılmanın etkisi önemlidir. Çünkü bu olaydan sonra insan, insan olmaktan çıktı.

Form olarak insandı; ama doğayla uyumlu, fark eden, içe dönük, titreşimiyle evrenle ahenk içinde olan o varlık, artık yoktu. İnsan, doğanın doğal ilerleme sürecinden, yani gelişim, serpilme, formlaşma, denge ve bütünleşme yasasından koptu.

Evrenin, doğanın ve enerjinin tarihinde sapmalar vardır. Ancak bu sapmalar, bütünlüğe hükmeden türden değildir; aksine, gelişimin akışını durdurmadan kendi içinde açılır, çözülür ve sonunda dengeye döner.

İnsan da böyle bir sapmanın içinden geçmiştir. Fakat bu kez sapma, doğanın kendiliğinden iyileştirici gücünü aşarak, insanı doğanın dışına itmiştir. İnsan, bu çıkışın ardından makam, mevki, unvan, konfor ve güç gibi kavramlarla kendine yeni kimlikler kurmuştur. Her şeye bürünmüştür ama insan olmayı kaybetmiştir.

Sadece İnsan Olmak

İnsan, insan olmanın dışında her şey olmadı mı? Oldu. Bir makama sahip olarak gönderildi, nida etmedi mi? Etti. Öncülüğe soyunmadı mı? Soyundu. Sayısız kimliklere bürünmedi........

© Tigris Haber