Ego, Yunancada “ben” anlamına gelir ve zamanla “egoist” kelimesinin de kökeni olmuştur. Bugün felsefi bir kavramdan çok, hayatımızın her köşesine sızmış bir bencillik zırhı gibi görünür oldu. Egoizm, yani bir düşünce akımı olarak şekillenmiş haliyle; insanı zehirleyen, boğan, hatta onun kendiyle baş etmesini zorlaştıran bir iç girdaba dönüşebilir.

Kişisel gelişim uzmanları, koçlar ya da enerjistler bu konuda benimle aynı fikirde olmayabilir. Ama benim “insan savım”da, bir miktar ego, insanı canlı ve diri tutan, hayata bağlayan bir kıvılcım gibi gelir bana. Keşke insanın diri ve canlı kalmak gibi bir zorunluluğu olmasa… Ama bugünün gerçeği, şartları tanımak, bilmek ve onlara göre şekillenmek.

İnsan, kendiyle baş başa kaldığında; o sessizlikte zihninin fısıltılarını duymaya başlar. Bu, kafasının içinde kendisiyle yaptığı sessiz tartışmaların, görünmez savaşların başladığı andır.

Bir düşünün… Kaç kişi araba sürerken, yemek yaparken ya da başını yastığa koyduğunda geçmişte yaşadığı tartışmaları yeniden yaşamıyor ki? Kim, “Keşke şöyle deseydim” demiyor ya da içinden haklı çıkmak için senaryolar yazmıyor?

© Tigris Haber