Uzun çoraplı kız Pipi’yi hatırlarsanız kapı aralığından bana bakan bir çift meraklı gözün nasıl insanın içine işleyeceğini de tahmin edersiniz. Kızıl saçları havada iki örgülü, diş telleri ve gamzeleriyle adeta ne bulduysa üzerine giyip bana gelmişti. Allı güllü dallı geyikli, yeşil mor kırmızı. Ayrıca külotlu çorabına nasıl becermişse desenler çizmişti. Annesi kızına baktıkça dönüp açıklama yapma gereği duyuyordu. “Dinletemiyoruz ki, aklına geleni giyip çıkıyor sokağa. Sokakta ne kadar kedi köpek varsa peşine takıp geziyor. Renk renk kedi evlerini süslüyor. Noel Baba kedilere hediye almıyor diye onlara yeni yıl hediyesi aldı. Durduk yere ağlıyor. Bu ara çok arttı nedenini anlamıyoruz…”

Pipi kısık gözlerini bana dikip bence cevabını gayet iyi bildiği soruyu bana yöneltti: “Sizce Noel Baba gerçek mi?” Bilmiyorum, sence? dedim. Pencereye yöneldi bakışları, minicik ağzına aldığı ekmek kırıntısını yuvasına taşımaya çalışan bir serçeye takıldı gözü. Gerçekten çok mutsuz görünüyordu. “Hiç okula gitmek istemiyorum,” dedi. “Keşke ben de sizinle hep bu koltukta otursam ve bahçenizdeki kuşları izlesem …” diye devam etti.

E hadi o zaman koltuklarımızı bahçeye çevirelim, dedim. Yan yana sinema koltuğuna kurulmuş gibi bahçeye diktik gözlerimizi. Camların buğusu sanki Pipi gelince dağılmıştı. Sahi ben neden hiç bu koltuğu........

© Tele1