BİR ZAMANLAR MANİSA

Bir kimse, yıllar sonra doğduğu ve çocukluk dönemini geçirdiği mahallesine döndüğünde, o sevgi dolu ama artık yıkılmış mahallesini ve temiz yürekli insanlarını yerinde bulamayınca acaba neler hisseder?

*

O zamanlar Tek, çift katlı ve bahçeli evlerden oluşan 12 mahalleli Manisa’nın nüfusu 50 bindi. Her yer dut, erik, incir, hurma, iğde, kiraz vd. meyve; çınar, söğüt, akasya, kavak vb. ağaçlarla kaplıydı. Evlerde çeşmelerin dışında bahçeler için su kuyuları bulunurdu.

Kış ayları çok karlı, yaz ayları çok sıcak; ilkbahar ve sonbahar ayları da çok yağmurlu geçerdi. Spil Dağı’nda kar hiç eksik olmaz ve bu yüzden dağın zirvesi görülmezdi.

Dağın yamaçlarındaki çınar, söğüt, akasya, incir, erik ve dut ağaçlarının beyaz karla örtülü dallarına konan kuşlar titreyerek öylece asılı dururdu.

Gediz Irmağı ve Nif yağmurlarla taşar, Gediz Ovası’nı sel basardı; tatlı su balıkları şehrin kıyı sokaklarında dolaşırdı. Ege Denizi martıları, yemyeşil Gediz Ovası’nı mesken tutardı. İzmir yolu kapanırdı. Caddeler kar altında kalırdı. Gediz Ovası’na, Kasaba yoluna, kenar mahallelere ve Akpınar’a kurt, çakal, tilki ve domuz sürüleri inerdi. Manisalı avcılar, Yunt Dağı’nda avlanırlardı.

Sis, bütün bölgeyi binbir gece masallarına dönüştürürdü. Zaman, dönüşü olmayan bir nehir gibi akardı.

-

Kentin ana bulvarı üzerindeki şehir ana gazete bayisi ve kitapçısında İzmir, Ankara ve İstanbul gazete ve dergileri yanında yeni çıkan kitaplar satılırdı.

Manisalılar çoğunlukla gazete ve kitap okumayı çok severlerdi. Dünya coğrafyası ve dünya tarihi dışında dünya sanat, kültür ve edebiyatı başlıca ilgi alanıydı.

Şehirde iki günlük gazete çıkardı.

Bu gazetelerde yayımlanan haberler ve makaleler okunurdu.

*

Aileler cocuklarına, görgü, saygılı davranış ve nezaket dersleri verirlerdi. Ayrıca; “Türkçe Dilbilgisi kuralları” ile “Ana dilden ayrıca bir yabancı lisan” öğretilirdi.

Evlerinin çoğunda yaklaşık........

© tarihistan.org