Bayramları, “Bayramlar bayram olsun!” dileğiyle kutlarım. En az 45 yıldır, kartpostal devrinde de, telefon devrinde de, internet iletilerinde de bu değişmedi. İskender Öksüz Ağabeyimin Karar’da bayramın ilk günündeki yazısının sonunda verdiği gibi dostlar arasında yadigâr gibi dolaşır, sevinirim. İçimde bayram hoşluğu böyle de kanatlanır. Hala bu cümleyle bayram kutlarım. Biliyorum bütün bütüne olmaz ama bayramlar tasasız, gülüşlü-oynayışlı, sarılışlı-öpüşlü, yemeli içmeli, konuşmalı-görüşmeli.. günler olsun! Gönül bu, ister! Bayram da adı üstünde zaten bu değil midir?

Şu var ki yakıcı gerçeğin eteğimizden çekmesi ne değişir, ne gecikir. Bütün ihtimaller gelir bir soruda düğümlenir: “İyi de, bayram edecek halde miyiz?” Bayramların burukluğu düşünenlerimiz için bu temel soruyla gelir. Son yıllarda değişmez dileğimi yeni çağrışımlarıyla almaya başlayışım bundandı. Bayramlar artık bayram değildi ve bayram olmalıydı. Derinden derine akan hüzünlerle bu temenni memleketim ve insanlarımız için şimdi budur ve varılacak hedeftir. Evet, o hedef için çalışacağız ve bayram etmeye yüzümüz olacak!

Bayramlar eski manasını ve güzelliğini kaybetti. Sebebi gayet açık: Hayatımızdan “mana” çekildi. “Nerede o eski bayramlar” nostaljisinden farklı bir şey söylemeye çalışıyorum. “Mana” deyince anlamı ve kavram olarak kültür üst başlığı içinde, din ve “maneviyat” koduyla andığımız değerleri anlıyoruz. İşte kaybolan bu. En çok da bayramlarda bas bas bağıran bir........

© tarihistan.org