Ξέρω ένα μουσικό ντουέτο που εμφανίζεται τα Σαββατοκύριακα σε γηροκομεία. Βρίσκω σταγόνες μελαγχολίας σε αυτή τη δουλειά, αλλά οι ίδιοι μου λένε ότι έχει συγκινητικές στιγμές. Το ρεπερτόριό τους είναι κατά βάση ελαφρολαϊκό, μπορεί να πουν και κάτι από Κηλαηδόνη.

Εδώ κάνουμε μία παύση και ανοίγουμε το Spotify. Και βλέπουμε τα τραγούδια που ακούστηκαν περισσότερο στην Ελλάδα κατά τη χρονιά που φεύγει. Είναι ένας ασφαλής τρόπος για να αισθανθείς γέρος, απόμαχος, ξεπερασμένος, πεταμένος στην καταβόθρα της εποχής. Με εξαίρεση τον σπουδαίο ΛΕΞ και μία παρουσία της Βίσση, δεν αναγνωρίζω κανένα όνομα. Και μου φαίνεται ότι όλοι τους λένε το ίδιο τραγούδι με διαφορετικά ηχητικά εφέ. Κάνουν κάτι μεταξύ λαϊκοπόπ και τραπ. Δηλαδή η φωνή βγαίνει με το ζόρι που έχεις όταν μιλάς στο τηλέφωνο και κάθεσαι στη λεκάνη της τουαλέτας. Αμάξια, γκόμενες, ναρκωτικά. Και σκέφτομαι αυτούς που θα παίζουν στα γηροκομεία κάπου κοντά στο 2080. Ασθάνομαι απέραντο οίκτο, με μία μικρή τζούρα χαιρεκακίας.

Ναι, το ξέρω. Κάποτε........

© Ta Nea