Η Αθήνα διέρχεται μια από χειρότερες στιγμές της: σ’ αυτό συμφωνούν τόσο οι κάτοικοι όσο και οι ευκαιριακοί και καθημερινοί χρήστες. Ο αριθμός των τροχαίων δυστυχημάτων στην Αττική –περίπου 15 μηνιαίως– είναι ενδεικτικό στοιχείο της αρνητικής αθηναϊκής εξαίρεσης. Στην πραγματικότητα, η Αθήνα συγκεντρώνει σχεδόν όλα τα κριτήρια της ασχήμιας και της δυσλειτουργίας· «συναρπαστική» τη βρίσκουν μόνο οι αταξίδευτοι λεβεντοπατριώτες και οι οκνηροί ξενύχτηδες.

Αν και η ιστορία της εμφανίζει ασυνέχεια, η Αθήνα διατηρεί τα ελαττώματα που της αποδίδονταν από την αρχαιότητα: παριστάνοντας τη μεγαλούπολη (real estate, Airbnb, υψηλή γαστρονομία), δείχνει αδικαιολόγητα «αλαζονική» –όπως τη χαρακτήριζαν οι αντίπαλοί της, Αιγινήτες, Κορίνθιοι και Σπαρτιάτες· είναι κάθε άλλο παρά «τυραννίδα της θαλάσσης» όπως την προσελάμβαναν τα μέλη της Δηλιακής Συμμαχίας.

Οι διοικήσεις, και οι χρήστες της –λίγοι από τους οποίους είναι Αθηναίοι, άρα λίγοι αισθάνονται στον τόπο τους και συμπεριφέρονται αναλόγως– έχουν συμβάλει στη δημιουργία ενός υπερτροφικού χωριού με περιβάλλον eyesore: η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που προσβάλλει όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις, όχι μόνο την όραση.

Μια γνησίως φιλόδοξη δημαρχία θα μπορούσε να βελτιώσει την όψη και τη λειτουργία της πόλης. Μέχρι τώρα, οι εκλεγμένοι είτε αδιαφορούσαν για τα προβλήματά της, είτε δεν τα αναγνώριζαν, είτε αποτύγχαναν να προτεραιοποιήσουν την αντιμετώπισή τους. Μερικοί δήμαρχοι έκαναν προσπάθειες κοινωνικής πολιτικής (π.χ. Γιώργος Καμίνης) και εξωραϊσμού (π.χ. Κώστας Μπακογιάννης), ενώ υπήρξαν άλλοι που δεν έκαναν........

© Ta Nea