Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησα σε ξεκούραστο άνθρωπο ή, πιο σωστά, σε κάποιον που δεν είναι κουρασμένος. Ενδεχομένως να ήταν ένα κοριτσάκι στην παραλία, το καλοκαίρι. Επαιζε με το πλαστικό παπί της. Μου χαμογέλασε, αλλά ήμουν λιώμα στην ξαπλώστρα και δεν έδωσα συνέχεια. Ρώτησα μόνο το όνομά της.

Θα το έχετε παρατηρήσει και εσείς, τουλάχιστον όσοι ζείτε σε μεγάλες πόλεις. Είναι σαν να ζεις μέσα σε ένα εφιαλτικό όνειρο και βρίσκεσαι χαμένος στον κόσμο των κουρασμένων. Και αισθάνεσαι τόσο μεγάλη κόπωση που δεν μπορείς ούτε να ξυπνήσεις. Ζητάς από κάποιο φίλο να σου πει τα νέα του και μαθαίνεις ότι ναι, είναι καλά, αλλά κουρασμένος. Δεν χρειάζεται να σου πει τον λόγο. Μπορείς να μαντέψεις. Εχει εξαντληθεί από τη δουλειά, την οικογένεια, την κοινωνία, το μποτιλιάρισμα, τους ανθρώπους, την ίδια τη ζωή. Είναι το burnout, το κάψιμο. Οχι μόνο από τη δουλειά και την καθημερινή πίεση, αλλά από τα πάντα. Ξυπνάς κουρασμένος. Και πέφτεις για ύπνο........

© Ta Nea