Her yıl geliyorlar...

Her yıl Güney Afrika’dan kalkıp, 11 bin kilometre boyunca kanat çırparak aynı yere, evimizin balkon pervazındaki yuvalarına geliyorlar.

Bizim evin halkı da onların gelişlerini, adı konulmamış bir bayramı bekler gibi bekliyor.

Biraz geciktiler mi evi tarifsiz, dile getirilemeyen, derin bir endişe kaplıyor.

Birbirimizle paylaşmasak da biliyoruz ki herkesin içinden aynı soru geçiyor:

“Acaba” evet “Acaba bu yıl gelmeyecekler mi?..”

Bu yıl da öyle oldu.

Bir hafta geç geldiler.

Kaygı dolu bir bekleyişin ardından gelişleriyle kırlangıçlarımız, evimize neşe, umut ve bayram sevinci getirdiler...

Sadakatleriyle ve yuvaya bağlılıklarıyla hepimize sevinç gözyaşları döktürdüler.

★★★

Bir iki gün sonra anne yuvadan çıkmaz oldu.

Belli ki kuluçkaya oturdu.

Genellikle üç yavru yapıyorlar.

Yavrular yumurtadan çıkana kadar baba kırlangıç hiç durmaksızın eşine yiyecek taşıyor.

Onu büyük bir sevgiyle besliyor.

Biliyoruz ki yavrular yumurtadan çıkınca, anne ve baba bu görevi birlikte üstlenecekler.

Önce........

© Sözcü