Kişi başına milli geliri yüksek ülkelerden veya yüksek gelirli kişilerden bahsedilirken “zengin” sıfatı kullanılır. Zengin ülke veya zengin kişi denir. Halbuki iktisadi gelişmişliğin bir numaralı göstergesi kişi başına servet değil, kişi başına milli gelirdir. Aslında yüksek gelirli ülkeler demek gerekirdi. Ama denmiyor. Zengin ülke deniyor. Demek ki zenginlik, yüksek gelirliliği de içeriyor. Zaten iktisatçılar da bir ülkenin yüksek gelirli hale gelmesi “sermaye birikimi” (capital accumulation) sayesinde olur der. (Bu yazıda varlık, sermaye ve servet kelimelerini aynı anlamda kullanıyorum.) Şimdi sıra, biriktirilecek milli servetin nelerden oluştuğunu anlamaya geldi. Genel kabul görmüş bir tasnifle milli servet “Tanrı Yapması” (God Made) ve “İnsan Yapması” (Man Made) diye iki kümede toplanır. Tanrı yapması milli servet yerüstü (mesela akarsular) ve yeraltı (mesela petrol) gibi varlıklardır. İnsan yapması milli servet ise iki başlık altında toplanır: Birincisi “elle tutulur” (tangible), ikincisi ise “elle tutulamaz” (intangible) servetlerdir. Elle tutulur varlıklar denince limanlar, yollar, barajlar, binalar ile hareketsiz veya hareketli üretim........

© Sözcü