Şiddetin her çeşidi, kadınların, annelerin, babaların, erkeklerin, çocukların korkuları ve gözyaşları farklı biçimlerde sürüyor.

İkinci Dünya Savaşının ortalarında, ancak savaşa girmemeyi başarmış Türkiye Cumhuriyeti toprakları üstünde, Doğu Karadeniz’de (Rize-Pazar, Apso Köyü) doğmuş bir insan olarak, Cumhuriyetimizin 102. yılını geride bırakmayı ödül olarak algılıyorum.

Ailemden, yaşantıma katkı koyanlardan, 55 yıl yaklaşan gönüllülük ağırlıklı çabalarımız sırasında birlikte emek ve ömür verdiklerimizden, gazeteci, sporcu, okul, üniversite ve mahalle arkadaşlarımdan çok insan artık yaşamıyor.

Yine de, acılar yanında güzellikleri görmek, sevgi, dostluk ve barış içinde yaşanacak Türkiye ve Dünya umudunu koruyabilmek benim için büyük bir ödül. Böyle görüşleri ve duyguları taşıyanların sayıca milyonları bulduğuna ve bunca çok içinde çok küçük bir nokta kaldığıma inandığımdan dolayı elbette mutluyum. Ancak, Türkiye’nin ve Dünya’nın yaşadığı şiddet türlerinden dolayı taşıdığım üzüntü, korku, utanç ve kelimelere dökemeyeceğim duygularımın olduğunu da bilmelisiniz. Her şeye karşın duygularımın arasında öfke, kin, düşmanlık ve nefret yok. Hiç olmadı, hiç olmayacak.

Bu topraklarda ve başka ülkelerde yaşayan Türkiye Cumhuriyeti yurttaşlarının ve gerçek dostlarımızın bugünü onur ve gururla, ayrıca, gelecek 29 Ekim’lerin sevgi, dostluk ve barış içinde yaşanacağı umudu içinde kutlamalarını dilerim.

Konuya ilişkin yazılarımda, bir silahın ve bir insanın bile şiddet ortamından uzak kalışının çok değerli olduğuna değinirim.

26 Ekim 2025 Pazar sabahı, yaklaşık 50........

© Sonsöz