Gözlerimi ilk kez, Rize’nin Pazar kazasının Apso (Suçatı) köyünde, İkinci Dünya Savaşının ortalarında açtım. Elbette ilk nefesimi de tertemiz, yemyeşil, yağmuru bol bu topraklarda aldım. İlk kez yine o an ağladım. Ne yazık ki ilk ağlama, son ağlama olmuyor. Acaba, daha sonraki ağlamalara hazırlık mı?

Doğduğum saniyelerde, dakikalarda, saatlerde, günlerde, aylarda, meğer Dünya İkinci Büyük Savaşı yaşıyormuş. Avrupa’da, Asya’da, bombalar, kurşunlar yağıyormuş, Almanya’da gaz odalarında can veriyormuş insanlar. Kan ve gözyaşı seller, sular gibi dökülüyormuş.

Türkiye’yi, utanılması gereken bu savaşa katmayanlara bir kez daha selam olsun.

Canım annem Fatma Sümer’in anlatımı ile Ocak ayının 28. günü doğmuşum. Türkiye Cumhuriyeti’nin yasal belgesi 6 Temmuz 1943 tarihini gösteriyor. O günkü koşullarda bu tarihin doğru olması olanaksız.

Ancak doğrular da var. Annemin, yardım için gittiği akrabalarımız Şerifoğullarının bahçesinde sancılandığında çektiği acılar, istemeden döktüğü birkaç damla gözyaşı belki, çıkardığı sesler, acısı dinince ve beni görünce duyduğu huzur ve sevgi ile bakıp kucaklayışı. Köy evini, annemi, diploması olmayan, ancak gönüllü hemşirelik yapan kadın akrabalarımızı görünce ilk ağlayışım, ilk seslerim.

Her kadın keşke, sadece böyle nedenlerle, anneliği yaşarken kısa süreliğine acı çekse ve son kez gözyaşı dökse.

Ancak, bu topraklarda binlerce, belki de milyonlarca yıl çocuklar, gençler kan ve anneler gözyaşı döktü. Kan ve gözyaşına neden olanlar yüzde yüze yakın erkekler, silahlı, paralı, akıldan ve vicdan da yoksun erkekler. Bazı tarihçilerin, bu vahşileri kahraman olarak belgelemeye ve yaşatmaya çalışmalarının benim için bir değeri, anlamı ve etkisi hiç yok.

Geçmiş asırlara baktıkça, savaşları, işgalleri, fetihleri, katliamları düşündükçe Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşunu tarihin en büyük mucizelerinden biri olarak algılıyorum. Elbette mucize değil, büyük bir başarı, konuşulacak,........

© Sonsöz