Her gün arabamı park ettikten sonra iş yerime yürürken, yolumun üzerindeki kaldırım taşlarında, çalılık diplerinde, araba kaputlarının altında ya da apartman girişlerinde onları görüyorum. Bir selamlaşıyoruz, bir günaydınlaşıyoruz. Bu küçük ritüel, sabahın koşuşturması arasında bana huzur veriyor.

Geçenlerde bir arkadaşım, “Yazılarını okuyorum ama hep biraz hüzün var satırlarında” dedi. Haklıydı belki de. Çünkü bu ülkede pozitif bir şey yazmak artık kolay değil. Haberler, sokaklar, yüzler, her şey biraz yorgun. Ama........

© Sonsöz