Zemin kattaki polikliniklerin olduğu kapının girişi. Sabah kalabalığı. Ortalık ana-baba günü. Ufak tefek iki genç kadın sarılmış ağlıyorlar! İkisinin dışında, gelip geçenlerin bazıları üzgün bakıp geçiyor. Birkaç kişi kendi kendine söyleniyor: “Giriş kapısını kapatmışlar, sorumsuzlar, ağlayacaksan, geç kenarda sarıl ağla!..” öyle ya acını kenarda yaşa bize ne!

Biz ne zaman bu hale geldik? Aklıma sokak canlıları için gözyaşı döken, kendini, yüreğini parçalayan kadınlar geldi, onlar görseler bu iki kadını ne yaparlardı ya da kendi kendine çemkirenlere ne cevap verirlerdi?

Gözlerim doldu, gözyaşlarımı tutamadım. Hastanenin girişinde sabah kalabalığının ortasında ağlamak da varmış. Bir ayağım ileri, diğeri geri gidiyor. Geriye dönüp, x-ray cihazının önünde, omuzlarına dokunup kenara çekilin kardeşim demek geldi içimden çekindim. İkisi de genç ve tesettürlüler. O ruh haliyle benim duygularımı anlayamayabilirler ve tersleyebilirlerdi. Utanç ve usanç içinde vazgeçtim.

Tekrar x-ray cihazına doğru yöneldiğimi sanarak, x-ray cihazının dışına doğru yürümüşüm. Gözyaşlarımla fark etmemişim. Güvenlik: “Hop hooop, uzun saçlı, şapkalı bey, beyefendiiiii” ben farkında değilim, karşıdan gelen bir kadın: “Beyefendi, ters yerden giriyorsunuz, güvenlik size sesleniyor” geri döndüm, telefonumu kenara........

© Sonsöz