Şair Şevval Ökten’i ilk tanıdığım günden beri, sanki bebekliğinden beri tanıyormuşum ve hep yan yanaymışım gibi bir his belirir içimde. Ve doğarken şair kimliği eline verilmiş gibidir. Ökten’in, duru yüzüne ve masum gülüşüne baktığımda şiiri çok yakıştırıyorum. Sanki herkes de benim gibi yüzüne bakınca “bu arkadaş şair” der diye düşünmeden edemiyorum. Aynı masum duygu, duruş düşüncelerine ve diline de yansıyor. Konuşurken, gözlerinize bakarken, sorarken, dinlerken…

“PEMBE GÖZLÜKLER” kitabında, Atatürk’e, Cumhuriyete özel günlere, dostlarına ve kendine dair şiirleri benim yukarıda gözlemlerimi de doğrular nitelikte.

Özellikle geçirdiği rahatsızlığına ve doktorlarına karşı (vefa duygusuyla) harika şiirler yazmış. İlk kitabında, şair olma yolunda emin adımlarla ilerliyor olsa da kimliğini doğarken vermişler eline.

Bir insanda mesleğinden ve konumundan önce aradığımız şey de kişiliği, kimliği değil midir? Sözü daha uzatmadan, sizleri Ökten’in şiirleriyle tanıştırmak istiyorum.

“Bölüm 3/4 doktorlarına” isimli şiirinde:

© Sonsöz