Bu yangınlar sadece ağaçları değil, kalbimizi de yaktı. Bir orman yanarken sadece ağaçlar küle dönmez. Toprak susar, hayvanlar çaresizce kaçar, yuvalar yok olur. Ve bazen, bu yangınların tam ortasında, gözünü kırpmadan alevlerin üstüne yürüyen insanlar da hayatını kaybeder. Bu ülkenin en gözü kara kahramanları; orman işçileri, itfaiyeciler, gönüllüler ve AKUT görevlileri… Onlar, yanan toprağın tam kalbinde, 85 milyonun nefesini korumak için kendi nefeslerinden vazgeçtiler.

“Nefessiz kaldılar, küllere karıştılar, 85 milyonun nefesi olsun diye”

Bugün bir yangını konuşmuyoruz sadece.
Bugün, vatan toprağında tutuşan ormanla birlikte kavrulan umutlarımızı, göğe yükselen dumanla kararan çocuklarımızın geleceğini, ve içimizde büyüyen tarifsiz bir yürek sızısını konuşuyoruz. Çünkü bu yangınlar; sadece yeşilin kaybı değil, bir yaşam biçiminin, bir doğa sevgisinin, bir ortak geleceğin yok oluşu anlamına geliyor.

Her ağacın gölgesinde bir hayvan barınırdı. Her dal, bir kuşun şarkısını taşırdı. Ve her orman, bu ülkenin ciğeriydi. Şimdi bu ciğerler yanıyor. Ve biz sadece uzaktan izliyorsak, yanan aslında hepimizin ciğeri kalbidir. Ama içimizden biri vardı…”Ben........

© Sonsöz