Gözlerde sabır, gülüşte güç, güzel yürek;
Kalbin bugün ne anlatır bize?
Seni sadece görmek değil, gerçekten duymak istiyoruz.
Sessizliğinde sakladığın her duyguda seninleyiz…
Bir selam değil bu.
Bir alışkanlık değil, ezber hiç değil…
Gözlerinin içine bakarak, yüreğini dinlemek istiyoruz.
Varsa sessizliğinde sakladığın bir hüzün,
bir istek, bir tebessüm, bir umut…
Biz buradayız. Yanındayız.
Gerçekten, tüm kalbimizle “Nasılsın?”
…

Görmeyen çok, duymayan daha fazla…
Ama yalnız değilsiniz. Unutma.
Toplumun vicdanı, çoğu zaman en sessiz yerde saklıdır. Bu sessizlik, bir annenin gecelerce hüzün içindeyken uyuyamayan gözlerinde, bir babanın geçim derdiyle suskunlaştığı bir çay yudumu akşamlarda, bir kardeşin gelecek kaygısını içine attığı isyanda kendini gösterir.

Engelli bireye sahip bir ailenin hayatı, yalnızca fiziksel bir bakım değil, ruhsal bir direniştir. Bu aileler, sadece engelle değil, dışlanmayla, yalnız bırakılmayla, sistemin umursamazlığıyla mücadele eder. Her gün bir başka kalabalığın içinden geçerken görünmez olurlar. Oysa en çok görülmeye, en çok desteklenmeye ihtiyaç duyanlar onlardır. Hayat zor çok zordur.

Annelerin omzunda yalnızlık, gözlerinde çaresizlik…Bir anne, çocuğunun gözlerindeki anlamı kimsenin göremediği bir dünyada yaşıyor olabilir. O çocuk konuşamasa da, annesi onun neye ihtiyacı olduğunu bir ses çıkarmasından, bir hareketinden ve bakıştan anlar. Ama kimse o annenin neye ihtiyacı olduğunu sormaz.

Gece herkes uyurken uyanıktır anneler. “Ben gidersem ne olacak?” diye içini kemiren o soru ve korkularla baş başa kalır. Devletin, toplumun, akrabaların, komşuların, yokluğunda tek başına çocuk büyütmek değil bu, bir dünyayı ayakta tutmaktır.

Her ağlama krizinde, her engelli raporu almak için hastaneden randevu sırası eziyettir, sonrası daha da vahim, hastane yollarında, doktor........

© Sonsöz