İnsanlık, yeryüzünde yalnız değildir. O, toprağın sessiz tanığı, göğün nazlı misafiri, suyun kırılgan yoldaşıdır. Ağaç kök salar, insan unutur. Kuş uçar, insan göğe kibirle bakar. Oysa yaşam, sadece insan için değil, onunla birlikte nefes alan her canlı için bir haktır. Yaşama hakkı, yalnızca anayasal bir madde değil, yaratılışın en temel adaletidir.

Hepimiz aynı gemideyiz.
Ama rotayı kim çiziyor?

Bu gemi, yalnızca insanın değil; ağacın, çiçeğin, kurdun, kuşun, börtü böceğin, aslanın, kaplumbağanın, ceylanın, kaplanın, balığın, denizin mavisinin, toprağın kahverengisinin, yıldızların titrek ışığının ve rüzgarın serin nefesinin de taşıyıcısıdır. Bu gemi, milyarlarca geçmişin ve milyarlarca geleceğin ortak emaneti. Hepimiz aynı geminin yolcularıyız. Ama gemi sarsıldıkça bir şey açıkça görülüyor. Kaptan ya yok ya da yanlış biri.

Yangınlar… Her yıl ciğerimiz yandığında hatırlıyoruz ormanı.
Depremler… Enkaz altından çocuk sesi duyduğumuzda ya da sesimi duyan varmı ???? geliyor aklımıza yapı denetimi.
Salgınlar… Maskeler takıldığında anlıyoruz nefesin değerini, sokağa çıkma yasağında anlıyoruz özgürlüğün kıymetini…
Maden faciaları… Toprağın altına gömülen sadece bedenler değil, vicdan da oluyor. Ekonomik kriz… Sofradan eksilen ekmekle başlıyor farkındalık.
Eğitim… Umut yerine ezber, özgürlük yerine suskunluk........

© Sonsöz