Türkiye’nin her köyünde, her kasabasında bir harman tozu yükselmiştir. O tozun içinde gençliğini tarlaya, fabrikaya, okula, hastaneye, evladına adamış milyonların alın teri vardır. Bugün o milyonlar; emekliler, engelliler, kadınlar, çiftçiler, işsizler ve gençler, sofrada yer bulamıyor. Neden mi? Çünkü emeğin karşılığı ödenmiyor, adaletli bir düzen kurulmuyor. Çünkü “sofra”, artık sadece seçkin bir azınlığın masası haline geldi.

Bugün Türkiye’de 17 milyon emekli, aylık 14.000 TL’nin bile altında maaşlarla yaşamaya çalışıyor. Bu rakam, bırakın geçinmeyi; beslenmeye, sağlık hizmetlerine, sosyal hayata erişime yetmiyor.
Emekliler yıllarca devlete vergi verdi, çalıştı, üretti. Şimdi soruyoruz:
“O yılların karşılığı bu mu olmalıydı?”
Sofrada yeri olmayan bu milyonlar, artık sadece seyirci değil, söz sahibi olmak zorunda. Siyasete yön vermeli, örgütlenmeli, sandığa gitmeli.
Engelliler görülmeyen hayatlar, yutulan haklar; Aylık 3.500 TL - 5.000 TL arası gelirle yaşamaya çalışan engellilerimiz; hem ekonomik hem fiziksel engellerle mücadele ediyor. Bir kısmının maaşı aile geliri gerekçesiyle kesiliyor, bazılarına SGK borcu çıkarılıp icraya veriliyor. Bu anlayışsızlığı sessizce izlemek, toplumsal körlüktür. Engelliler de bu toplumun eşit bireyidir, yaşam hakkına saygı, sadece merhamet değil bir anayasal sorumluluktur.

Adalet olmazsa, harman savrulur, sofralar kuruyup dağılır.

Tarım ve hayvancılıkda büyük kayıplar yaşanıyor. Kadınlar hem tarlada çalışıyor, hem evde çocuk büyütüyor, hem de yaşlı bakıyor ama emeklilik hakları dahi yok denecek kadar zayıf. Tarım ve hayvancılık yapan aileler ise girdi........

© Sonsöz