Benim adım Türkiye.
Yüzyıllardır dimdik ayakta duran, binlerce farklı hikayeyi bağrında saklayan bir bedenim var. Şimdi sana konuşuyorum, çünkü susarsam, gökyüzüm kararıp toprağım çatlayacak.

Başım gökyüzüm…
Gökyüzüm yanıyor. Alevler alnıma kadar yükselmiş, bulutlarım kara isle kaplanmış. Duman boğazımı sıkıyor, nefes alamıyorum. Her yanan ağaç, saç tellerimden koparılmış bir tel gibi acıtıyor. Rüzgarla savrulan kıvılcımlar, saçlarımda yanık kokusu bırakıyor.

Gözlerim denizlerim…
Gözlerim kızarmış ağlamaktan. Marmara’mda, Ege’mde tuzlu yaşlar birikiyor. Dalga dalga kıyılarıma vuruyor. Gözlerim bulanık, çünkü hem duman hem de hüzün perdelenmiş. Denizin tuzu, yanık toprak kokusuyla karışmış.

Kulaklarım rüzgarlarım…
Kulaklarım dağlarımın, sokaklarımın, kıyılarımın her sesini taşır. Yangının çıtırtısını, orman hayvanlarının çığlıklarını, köpeklerin ulumasını duyarım. Sellerde “Anne!” diye haykıran çocukların sesini, depremin enkaz altından yükselen “toprak altında yalnız değilim, yaşam mücadelesi veriyorum. Gelin, beni kurtarın!” çaresiz çığlığını işitirim.

Ciğerlerim ormanlarım…
Ciğerlerim yanıyor. Çamlarım, zeytinliklerim, sedirlerim alevlerin arasında kıvranıyor. Her nefeste bir çığlık duyuyorum; yanan........

© Sonsöz