Unutmayalım ki onların gözleri, bir kapının aralanmasını, tanıdık bir sesi, özlenen bir sarılışı bekliyor. Yanlarında olmanın, birlikte geçirilen birkaç saatin, bir ömürlük anıya dönüşeceğini aklımızdan çıkarmayalım. Çünkü hayat, en çok sevgiyle ve paylaşıldığında anlam kazanır.
Bu haftaki konum, benim için çok hassas… Belki sizler de zaman zaman içinizde aynı boşluğu hissediyorsunuzdur. Son yıllarda yaşadıklarımız; ekonomik zorluklar, belirsizlikler ve artan güvensizlik duygusu, sadece cebimizi değil, ruhumuzu da yordu.
Eskiden geleceğe dair hayallerimiz vardı… “Bir gün şunu yapacağım, bir gün oraya gideceğim” diyerek kurduğumuz cümleler vardı. Ama artık birçok insan, yarını düşünmekten bile korkar oldu. İçimizdeki o umut ışığı sönmeye, hayal kurma cesareti yerini sessiz bir kabullenişe bırakmaya başladı.
Oysa hayaller olmadan insan yaşar mı? Bir hedefe tutunmadan yol yürünür mü? Kalbinin içinde bir şeylere inanmadığında, yaşamak sadece zaman geçirmek olmuyor mu?
Hayat, bazen bir rüyanın ışığıyla aydınlanır; gözlerimizde canlanan umut, yüreğimizde büyüyen geleceğe ait bir filiz gibidir. Daha çocukken düşler kurarız; gökyüzünde süzülen bulutlara dokunmak, sınırsız bir denizde yelken açmak, kısacası cansız gerçekliğin ötesine erişmek arzusu sarar içimizdeki boşluğu. Her bir küçücük hedef, bizi sabah karanlığından koparıp yeni güne doğru çeker; göz kapaklarımız ağır olsa da zihnimizdeki küçük resimler, bizi hayatın akışına tutunan birer el uzantısı olur.
Zamanla büyürken, düşler de büyür. Küçük bir öğrenci olarak önümüzde açılan caddeler, “Bir gün ben de orada olacağım,” dedirten tabelalar gibidir. İlerledikçe, hedefler netleşir; doktorluk, öğretmenlik, sanatçı olmak, kendi işinin patronu olmak… Her biri, hayatın daha anlamlı kılınmasına dair inancın birer sembolüdür. Kimimiz için hayal, hastane koridorlarında şifa dağıtan eller; kimimiz için kampüs bahçelerinde yazılan şiirlerdir. Lakin bu düşler ve hedefler, sadece birer kelime topluluğu değil, aynı zamanda geleceği şekillendiren birer pusula görevi görür. Onlar yoksa, yürek boşluğa düşer, yaşamın dişlileri........

© Sonsöz