Telaşlı bir yaşamak uğraşısı içinde karabatak gibi bir görünüp bir kaybolan umuttan ve sevinçten başlayalım. Heybemize dolduracağımız zeytin, soğan ve ekmek kadar doğal ve kadim bir azık bu: umut ve sevinç.

Ama Eylül ne zaman geldi de geçiyor?

Sessizce, soluklanmadan ama gözle görünür bir ivecenlikle arkasına bakmadan, kayacak ellerimizden belli ki… Herkes gitsin, bütün ışıklar sönsün, burayı atlayalım. Burayı unutalım, burayı geçelim, hiç yaşanmamış gibi olsun şu 21. yüzyılın ilk çeyreği mesela. Ama yirmi-otuz sene de eski yüzyıldan atalım, olmaz mı?
Olur belki…

Ege’ye gidelim. O zeytin ağacının gölgesinde kulağımıza ninni gibi gelen tatlı derenin şırıltısına kulak verelim. Herkes gitsin; bütün gökdelenler, bütün bankalar, atom bombaları, kitle imha silahları, bütün kan emiciler, bütün mezar soyguncuları, ışıltılı kostümleri ile el ele vermiş bütün canavarlar gitsin. Puf, yok olsun.
Eylül’den dileğim bu idi.

Bunların hiçbiri olmadı.

Karabasan günleri devam ediyor. Tamam. Dünyaya ve memlekete şöyle bir tepeden baktığımda karanlık bir sis perdesinin üstüne o kesif kokuyu; çürümüş, dağılmış, dökülmüş et kokusunu duyuyorum. Eğrilmiş insan iskeletleri ile aç çocuk gözleri upuzun yatıyorlar boydan boya. Alışma, diyorum kendime. Karanlığa çok bakınca yüreğin uyuşur; gören gözün görmez olur. Nasır bağlar duyguların. Karanlığa çok bakma, kaybolursun. Gücün tükenir, yorulursun. Karanlığa çok bakma; kötürümleşir ellerin, ayakların. Yutmadan seni karanlık sen onu yut; tersyüz et, kendin gibiyi ara o karanlık kuyuda, kuyu her şeyi ve herkesi yutamıyor. Dikkatli bak, orada olmalı iyi bak… Bir adım daha, ha gayret. Gördün mü?

Derken, derken Eylül giderayak müjdelerle geldi. Usulcacık, alçakgönüllüce bir albüm bıraktı avuçlarıma: Sevgili Cem Yarkın’ın “Gitme Kal” adını verdiği albümü bu.

Neye ihtiyacımız var?

Güzel haberlere, yüzümüzü güldüren hikâyelere, dost sesine, bir şeylerin değişebilecek........

© soL