Örneğin Baykar’ın otuzun üzerinde ülkeye silah satmasını “başarı” olarak mı görmeliyiz?

Veya yine Baykar’ın Kosova’ya yolladığı “Skydagger” kamikaze dronelarının Sırbistan Cumhurbaşkanı Aleksandar Vučić’i kızdırmasına “çatlasın” diye mi yanıt vermeliyiz?

Bu sorular akla Türkçe’ye “Savaş Tanrısı” olarak çevrilen filmi getiriyor.

Filmde, savaş lordu Yuri Orlov, Sovyet Ukraynası’ndan ABD’ye yerleşen ve huzur arayan bir ailenin fırsatçı ve ihtiraslı çocuğudur, adının ve kökeninin ona sunduğu olanakları sosyalizmin yıkıntılarından geriye kalanlarla birleştirerek paraya çevirir.

Bilindiği gibi 90’larda Balkanlar Avrupa ve dünya için bir “sosyalizm müzesi”ne dönüştürülmüştür. Ancak olan bitenler James Blunt’ın dokunaklı “No Bravery” şarkısındakinin çok ötesindedir. 2000’lerin başında çekilen film de yalnızca sosyalizmin üzerinde tepinmekle kalmaz, kendine Batı emperyalizmi içerisinde yer arayan yeni unsurlara hangi gözle bakıldığını ve bakılacağını da anlatır.

Becerikli Orlov silah satarak zenginleşirken büyük oyuncuların kuryesine dönüşür, dönüştükçe kendisini, ailesini ve haysiyetini kaybeder ve bu büyük beceri daha büyüklerinin elinde ancak dünyaya şekil vermenin küçük bir halkası olarak anlam kazanır.

Bunları yazmamızın nedeni, Vučić’in Türkiye’ye yüksek perdeden çıkışının ardından dile getirdiği “Türkiye’yi tehdit etmek için çok küçüğüz” düzeltmesinin Türkiye basınında çok beğenilmesi, “Türkiye’nin büyüklüğü”nden ve “istediğini yapması”ndan adeta keyif duyulması.

Asıl mesele işte bu ruh halinin küçük bir halkadan ibaret olmaması ve geniş kitlelere yayılması.

Ancak, büyüğün de büyüğü var değil mi?

Mesela Vučić “Biz de Türkiye’nin sınırlarındaki gruplara silah satsak iyi olur muydu?” dese ne yanıt verilecek? “Siz satamazsınız ABD satar, İsrail satar mı” denilecek? İsrailli firmaların ne kadar becerikli olduğu ve bu işi hak ettiği üzerine yazılar mı yazılacak? Baykar’ın ortaklık kurduğu Leonardo, İsrail'le silah ticareti yaptığı için İtalya’da işçi sınıfı........

© soL