1917 yılının Şubat ayında patladı devrim. Çara bağlılığıyla nam salmış Volinsky İmparatorluk Muhafız Birliği halka doğrultmaları için emir verilen silahları bırakınca olanlar oldu.

Şaşırtıcıydı ama beklenmedik değildi. Askerler kendi ülkelerinin burjuvaları için savaşmaktan, işçiler ordular için kölelik koşullarında çalışmaktan yorulmuştu. Açlık ve yoksulluk had safhadaydı. İşçi direnişleri, asker ailelerinin eylemleri, boykotlar gözleniyordu. Öte taraftan Çarlık rejimi iyice saldırganlaşmış fakat aynı zamanda zayıflamıştı. Yani çok alametler belirmişti.

Bir de devrimin Bolşevik partisi ve işçi sınıfı vardı. Onlar da şaşırtıcıydı.

Lenin’in önderliğindeki Bolşevik Parti’nin Şubat devriminin patlak vermesinde diğer pek çok örgüt gibi özel bir rolü yoktu. Sürgündeki lideri Petrograd’a henüz dönmüş Bolşevik örgüt, yüz milyonluk İmparatorlukta birkaç on bin kişi bile değildi. Bolşevikler bundan on ay sonra işçi sınıfını temsil edecek noktaya gelip iktidarı aldı. Bu sonuç kelimenin tam anlamıyla şaşırtıcıdır.

Ama daha çok hayranlık uyandırıcıdır. İki nedenle. Birincisi, Bolşevikler varlık nedenini devrime bağlamıştı. Daha 1902’de buna gölge düşürecek, bir başka deyişle kendileri için iktidar alternatifi olmayacak her şeyden koptular. O tarihten beri, onlardan biliyoruz, devrimin güncelliği devrime hazırlıktır. İkincisi, Şubat-Ekim arasındaki siyasi hızdır. 1914’te başlayan savaş işçi sınıfının savaşı değildi. Bu nedenle emperyalist savaşı iç savaşa dönüştürmeli, gelişen devrimde kritik rol oynayacak işçi sınıfı, devrim ilerlerken adım adım pek çok fabrikada ve işletmede kontrolü eline almalıydı. Yani Bolşeviklerin mevcut kriz anında sermaye sınıfını hareketsiz bırakmak için bir planları vardı. Kararlılıkla ve hızla uyguladılar. Şubat devriminde ortaya çıkan geçici hükümet ile işçi-asker Sovyetleri ikiliğinde, bu planın bir parçası olarak Bolşeviklerin yaptığı ‘bütün iktidar Sovyetlere’ çağrısı, bu........

© soL