Kırmızı kart futbolun en tatsız işlerinden biri. Hele bir de ilk yarıda çıkmışsa, takım bir aklıevvel yüzünden dakikalarca eksik oynayacaksa… Bazen rakibi kırmızı kart gören takımın bile tadı kaçar, oyun parametreleri değiştiği için ne oynayacağını bilemez. Taraftar için de zuldür; çünkü büyük olasılıkla maç bir takımın kendi sahasına gömüleceği, ötekinin top şişirmeye başlayacağı bir yığma harekatına dönüşecektir. Kırmızı kart gören takım kazanmak zorundaysa tarihe geçecek maçlar izleyebiliyoruz, ama çoğunlukla hüsran oluyor.

Bir de kurala uysa bile bana göre aptalca, hiçbir anlamı olmayan kartlar var. Mesela oyuncu bir nedenle sarı kart görmüş oluyor. Sonra taç atmakta geciktiği, düdükten sonra topa vurduğu, itiraz ettiği gibi gerekçelerle ikinci sarıdan atılıyor. Ama sanırım en anlamsızı oyunun bitmesine yakın verilen kırmızı kartlar… Farklı önde bir takımın oyuncusuna 89. dakikada kırmızı kart gösterilmesi mesela! İşte sonraki maçta oynayamazmış falan filan… Kırmızı kartın olayı takımı eksik bırakmasıdır. Üçüncü beşinci maç o zaman düşünülür.

Uzattım ama futboldan değil, tahmin edebileceğiniz gibi Özgür Özel’in “Kırmızı Kart” kampanyasından söz edeceğim. Siyaset niye bilmiyorum, belki de popülist olma gayreti nedeniyle, söylem olarak en geri kalmış alanlardan biri. Kırmızı kart ne yahu? Muhtarlara yardımcı atanmasından sonra duyduğum en saçma kampanya fikri olabilir. İktidara kırmızı kart gösteriyorlarmış. Boynumuza düdük asıp gezelim olmadı…

Gülünç olmakla birlikte bu kırmızı kart metaforu, CHP’nin kendi siyasi rolüyle ve demokrasi anlayışıyla ilgili yıllardır değişmeyen fikrisabitlerini ortaya koyuyor. Aslında CHP’nin genç kadroları bugünün demokrasi değerlerine yaklaşmakta epeyce yol katetmiş, bunun karşılığını da yerel seçimlerde görmüştü. Ancak niyeyse ve nasılsa CHP’de böyle arada bir kısa devre yapan paslı bileşenler var, partiyi bir hamlede ergenlik çağına çekebiliyorlar. Gelelim kart metaforunun........

© Serbestiyet