İhtimaller arasında ölümün de olduğu bir kavgaya girişmek cesaret ister. “Yan bakmak” gibi, “trafik horozlanması” gibi süflî nedenlerle başlayan, televizyonlarda her gün bir ya da birkaçına tanık olduğumuz kavgaların tarafları da buna dahildir. Yani cesareti salt cüret etme kapasitesi olarak anlarsak, evet, onlar da cesurdur.

Cesaretten nasibini almamış insanlar, yani korkaklar bu tür kavgalardan ve başka her türlü beladan uzak dururlar. Yazar William Saroyan onları çok sever ve “Ödlekler Cesurdur” adlı öyküsünde korkakları şöyle anlatır:

“En iyi insanlar ödleklerdir. En ilginç, en kibar, en has ve suç işleme ihtimali en az olanlar gene onlardır. Asla bir banka soymayı düşünmezler. Akıllarından bir başkana suikast düzenlemek gibi bir şey geçmez. Yolda yürürken, çukur kazan bir amelenin gözüne kum sıçratsalar, amele de onlara küfretse, ödlekler onurlarının lekelendiğini düşünmezler ve onun için de ameleyle kavga edip bir araba dayak yemelerine gerek kalmaz. Onun yerine, ‘özür dilerim, isteyerek olmadı’ der, yollarına devam ederler. Ödlekler terbiyeli insanlardır ve bir o kadar da düşünceli.”

Saroyan bununla da kalmaz, neredeyse her zaman iyi, kibar ve ilginç dediği ‘ödlekler’in sık sık da cesur insanlar olarak karşımıza çıktığını has bir edebiyatçının ikna ediciliğiyle anlatır hikâyesinde ve şöyle der:

“Ödlekler iyidirler, ilginçtirler, kibardırlar; bir kuleden insanların üzerine ateş etmeyi asla düşünmezler. Yaşamayı arzularlar, böylece de çocuk sahibi olacak kadar uzun yaşayabilirler. Ödlekler cesurdur.”

(Bu çarpıcı hikâyenin ayrıntısı için yaklaşık 10 yıl önce kaleme aldığım şu yazıya göz atabilirsiniz, https://serbestiyet.com/yazarlar/metrobus-faciasi-ve-odlekler-kadar-cesur-olabilmek-22648/).

Fakat tabii sonunda kendi ölümüne........

© Serbestiyet