Bütün araştırmalar, yüzde 30’ları aşan kararsızlar ölçüsünden hareketle seçmenlerin siyasetten soğuduğu tespitinde birleşiyor. Bir başka tespite göre de kararsızlığa kaymamış iktidar karşıtı muhalefet seçmeni, algıladığı yoğun baskılar nedeniyle geri çekiliyor ve iktidarı değiştirme gücüne olan güvenini kaybediyor. Bu türden siyasi vasatlarda hep olduğu gibi bugünün Türkiye’si de seçmen duygusunu ateşleyecek, güven telkin eden bir muhalif lider arayışında. Ekrem İmamoğlu o lider olduğu iddiasıyla meydanlara çıktı. Acaba toplumu ikna edebilecek mi?

Yirmi birinci yüzyıl, başka birçok alanda olduğu gibi siyaset yapma ve seçim kazanma alanlarında da kendisini 20. Yüzyıldan ayrıştırdı. Eskiden seçimleri seçmende ‘farklı bilinç’ yaratabilen partiler kazanıyordu. 21. Yüzyılda bu değişti, artık seçimleri seçmende ‘farklı his’ yaratabilen liderler kazanıyor.

Trump’tan Erdoğan’a popülist siyasetçilerin seçim kazanmada başvurdukları bu temel strateji konusunda çok yazmış biri olarak bir buçuk ay kadar önce, Ruşen Çakır’ın Medyascope’ta ‘duygu siyaseti’nin ve liderliğin önemine dair Prof. Seda Demiralp’le yaptığı söyleşiyi büyük bir ilgiyle izlemiştim. İlgim, meselenin teorik çerçeveden çok bir ‘laboratuvar’ çalışmasının ürünü olarak ele alınmasından ve öyle takdim edilmesinden kaynaklanıyordu. (Söyleşide, Demiralp’in duyguların siyasetteki rolünü araştırmak üzere Işık Üniversitesi’nde kurduğu Duygular ve Siyaset (‘Emotics’) Laboratuvarı’nın bulguları üzerinden “CHP, seçmenini nasıl harekete geçirebilir” sorusuna cevap aranıyordu.)

Seda Demiralp’in siyasette duyguların ve liderliğin önemine dair geliştirdiği fikirleri -özellikle Altılı Masa tecrübesi sırasında yazıp söylediklerinden- biliyordum, fakat seçimlerin ardından siyaset-duygu ilişkisini araştıracak bir laboratuvar kurduğundan habersizdim.........

© Serbestiyet