Maç, adeta usta bir müzisyenin gergin gitar tellerinde yankılanan bir resital gibiydi. İki takım, Arsenal ve PSG, sahnede yalnızca en doğru notaları bulmakla yetinmedi; her bir hamleleriyle, kusursuz bir besteyi icra edercesine, izleyicileri büyüleyen bir tını yarattı. Oyun, futbolun sınırlarını zorlayan bir sanat eseri gibiydi; presin keskinliği ve zarafeti, pırlanta bir mücevherin ışıltısını andırırken, aynı zamanda bu yoğunluk, oyunun niteliğini gölgeleme tehlikesini de barındırıyordu. Futbol, bedenin ve zihnin sınırlarının zorlandığı bir arena olmuştu. Öngörülemez doğaçlamalar, yıllanmış bir şarabın damağa yaydığı haz gibi, her bir futbol severe eşsiz bir tat sunuyordu.

Bu maçta, alan hakimiyeti ve oyun inisiyatifi, iki takım için de bir iktidar mücadelesine dönüştü. Amansız, yoğun ve hacimli bir çoklu pres, ne Arsenal’e ne de PSG’ye bir an olsun rahat nefes alma şansı vermedi. İktidarın şehveti, hep kısa sürdü; maçın kontrolü, bir takımdan diğerine, bir dalganın sahile vurup geri çekilmesi gibi gidip geldi. Her iki taraf da topu rakibe kaptırdığı anda, bir avcı gibi hızla pozisyon alarak, oyunun ritmini yeniden ele geçirme çabasındaydı.

Arteta’nın Arsenal’i ve Enrique’nin PSG’si, adeta tamamlanmış bir sanat eseri gibiydi. Top dolaşımı, kusursuzluğa........

© Serbestiyet