1980 yılında başladığım kamu görevinden, 2004 yılında yeraltı maden işçisi olarak emekli oldum. 1990’lı yıllardan itibaren işyerinde sık sık karşılaştığım bir durum vardı: İşyerinde örgütlü olan sendika, her yıl bazı maden işçilerini “eğitim çalışması” bahanesiyle güneydeki tatil köylerine gönderirdi.

Amaç ilk bakışta gayet güzel ve gerekli görünüyordu. Ancak eğer bu sadece bir kamuflajsa, işte o zaman işin rengi değişiyor. Eğitim programına seçilen maden işçileri oldukça sevinçliydi. Çünkü bir önceki yıl giden arkadaşları, yaşadıkları “eğitim sürecini” tüm yıl boyunca ballandıra ballandıra anlatırlardı. Anlattıkları şey, elbette bir eğitim faaliyeti değil, çok yıldızlı bir tatil köyünde geçirilen keyifli günlerdi.

Geldik 2025 yılına. Ne yazık ki değişen pek bir şey yok. Bu kez örneğimiz, İl Genel Meclisi üyelerine yönelik düzenlenen eğitim programları.

Elbette hizmet içi eğitim programları, yerel yönetişim kapasitesini artırmak açısından önemli bir araçtır. Bu tür eğitimlerin sağlayacağı faydalar da göz ardı edilemez:

Ancak bu eğitimlerin lüks........

© sendika.org