İnsan ruhu, doğanın bir yansımasıdır; tıpkı doğa gibi hem sakin hem fırtınalı, hem bereketli hem kurak olabilir. Nasıl ki bir ormanın derinliklerinde bin bir çeşit hayat sessizce sürüyorsa, insanın iç dünyasında da türlü duygular, düşünceler ve hayaller birbirine karışarak yaşam bulur. Doğa nasıl mevsimlere, döngülere, değişime teslimse, insan ruhu da zamanla olgunlaşır, büyür, kimi zaman geriler, kimi zaman çiçek açar.

İlkbahar insan ruhunda umut ve yenilenmenin temsilcisidir. Umutlar filizlenir, hayaller taze bir sabah serinliğinde doğar. İnsan, kalbinin kıyılarında yeni başlangıçların yeşerdiğini hisseder. Tıpkı karların erimesiyle toprak ana nasıl yeniden can buluyorsa, acıların, kayıpların ardından insan da kendi iç baharına kavuşur. Küçük sevinçler, hayatın en büyük armağanlarına dönüşür.

Yaz mevsimi, ruhun coşkusudur. Güneşin yakıcı sıcaklığı, insanın içinde yanan arzulara benzer. Sevgi, dostluk, kahkaha, tutkular; hepsi yazın sonsuz maviliği gibi genişler ve gökyüzüne uzanır. Ruh, kendini dışa vurmaktan çekinmez; sevinçler gösterişlidir, ümitler büyüktür. Ancak bu sıcaklık bazen yorucu olabilir, tıpkı aşırı........

© Samsun Gazetesi