Aile, kendisini oluşturan bireylere huzur veren, vazgeçilmez bir kurumdur. Hz. Âdem’in ailesinden bugüne bizi birbirimize bağlayan en önemli değerlerimiz sevgi, merhamet, adalet, güven ve ihsan temeli üzerine kurulu ailelerimiz aynı zamanda bu değerleri gelecek nesle aktarma açısından da hayati önem taşır.
Ailede çocuk ise Allah’ın eşsiz bir nimeti olarak evin bereketi ve umududur. Bireylerin büyüyüp yetiştiği aile ortamı ileride kuracağı kendi ailesinin temel yapıtaşlarını oluşturmaktadır. Ailede anne babanın sevgi, saygı, sorumluluklar konusundaki ilişkisini gözlemleyen çocuk, benzer davranışlar sergileyerek ve ebeveyni ile özdeşim kurarak kendi karakterini oluşturmaktadır.
Aile çocuklar için, insan ilişkilerini izledikleri görsel bir sahne gibidir. Çocuk gözlemler ve yaşar. Bu yüzden çocukluk dönemindeki sevgi dolu ilişkiler ve deneyimler; yetişkinlikte sağlıklı ilişkiler kurma ve ailede huzurun sağlanması için önemlidir. Ancak, çocukluk dönemindeki olumsuz deneyimlerin, yetişkinlikteki ilişkileri etkileme potansiyeli de vardır. Örneğin, ihmal veya istismar gibi travmatik deneyimler, şiddet, değersizlik, sevgisizlik gibi duygusal yoksunluklar bireyi olumsuz yönde etkileyebilir ve ilerideki ilişkilerini zorlaştırabilir. Zira çocuk ilk tecrübelerini ailede yaşar, ilk eğitimini ailede alır.
Aile içindeki ilişkilerin temelini anne babanın tutumu belirler. Anne baba birbirine........

© Samsun Gazetesi