Merhaba kıymetli okuyucularım,
Bugün kaleme aldığım satırlarda, bir annenin eşsiz merhametini, bir evladın ömrü boyunca sürdürdüğü mücadeleyi ve en önemlisi de vefanın insan kalbine dokunan sıcaklığını anlatmak istiyorum.
Dün, inandığım, sevdiğim, canım kardeşim Mete Kahraman’ı ebediyete uğurladık. Canım acıyor… Çünkü Mete, yalnızca engelli bir birey değil, kalbi, aklı, üretkenliğiyle çevresine ışık saçan, annesinin ona öğrettiği değerleri bir bayrak gibi taşıyan nadir insanlardan biriydi.
Hayat onu çocuk yaşta kazayla sınamıştı. Ama Mete pes etmedi. Annesi Zarife Hemşire’nin tarifsiz emeği, şefkati, her gün yeniden kurduğu umut köprüleri sayesinde yaşama tutundu. Annesiyle beraber nice şehir, nice hastane, nice umut kapısı dolaştılar. Olmadı… Yine de hiç pişmanlık taşımadan, keşkesiz yaşama devam etmenin ne demek olduğunu Mete’den öğrendik.
Bir gün bana şöyle dedi:
“Kazım abi, ben annem vefat edince engelli olduğumu tam........

© Samsun Gazetesi