Dünyanın köşeleri olsaydı belki de çekilirdim birine ama yuvarlak diyorlar kendisi için. O yüzden başka köşeler aradık kendimize. Ben buldum mu bilmiyorum. Kazım’ın şarkısıyla devam ediyorum şimdilik. ‘Dünyada bir yerdeyim ben’.
Küçük bir çocukken ait olduğun yer neresi diye sorsalardı, hiç şüphesiz hepimiz tarif edebilirdik hemen. Sınırları çok geniş olmayan bir sokak, bir ev, bir oda… Hatta daha öncesine gidip yeni doğmuş halimizle beşiğimiz, daha da geçmişe gidip doğmadan önce annemizin karnı diyebiliriz ait olduğumuz yer için. Daha da arttırıp annemizin karnına düşmeden ‘kalu bela’ bile diyebilirim belki. Sonra düştük bir rahme, doğduk bir eve, büyüdük. Büyüdük ve yollara düştük sonunda. Bir düşün bakalım. Şu an neredesin, nereye aitsin? Ya da ait misin gerçekten? Doğduğun yere mi aitsin, ruhunun huzur bulduğu yere mi yoksa?
‘Ne işim var burada? Buraya sıkışıp kaldım.’ dediğin zamanlar oldu mu mesela? Köksüzlükle sınandın mı hiç? Kök salmak ile kanat açmak arasında bocaladın mı? Başka bir yere........

© Samsun Gazete Arena