Dünyanın köşeleri olsaydı belki de çekilirdim birine ama yuvarlak diyorlar kendisi için. O yüzden başka köşeler aradık kendimize. Bu köşe düştü bana da, biliyorsunuz.
Bugünü ‘hiçbir şey yapmama günü’ ilan edelim mi sevgili okur? Hiçbir şey yapmayıp kendimizi geri çağıralım mı? Varoluşumuzun en keskin görünmez eylemi hiçbir şey yapmamak. Bir anlığına tüm dünyayla aramızdaki ‘talep etme’ konusunu çıkaralım mı aklımızdan? Baştan uyarımı yapayım, bolca ‘hiç’, ‘hiçbir’ ve ‘şey’ kelimeleri içerir bu yazı.
Bu haftaki yazımın konusu üzerine düşünürken aklıma, küçükken yol kenarında cılız akan küçük su kanallarına bıraktığımız çubuklar geldi. Süzülüp giderken suyun akışında sanki her şey dururdu ve sadece o akıştaki çubuk kalırdı evrende. Dakikaların genişlediği, saatlerin usulca eridiği, hiçbir şeyi düşünmeme zevkine varırdık peşine düştüğümüz çubukların hızında. Hayatın kalp atışı, o hiçbir şey yapmayıp izlenen çubukların sesinde gizli olabilir mi acaba?
Bir İtalyan deyimi vardır. ‘Dolce far Niente’. Yani ‘hiçbir şey yapmamanın tatlılığı’. Ruhun kendini onarmasına izin verdiğimiz ne güzel bir eylem bu eylemsizlik. Montaigne ’Hiçbir şey yapmamak, bazen çok şey........

© Samsun Gazete Arena