Dünyanın köşeleri olsaydı belki de çekilirdim birine ama yuvarlak diyorlar kendisi için. O yüzden başka köşeler aradık kendimize. Bana da bu köşe düştü, artık biliyorsunuz.

Babasını yakın zamanda kaybeden bir arkadaşım annesiyle baş başa bir tatile çıktı. Geçirdikleri bir haftanın sonunda o can alıcı cümleyi söyledi bana. ‘Ben annemi hiç tanımıyormuşum’. Kırk yaşına gelip de seni herkesten daha çok düşünen ve seven insanı tanımadığını görmek, üstelik onun da seni tanımadığını düşünmek… Bu bizim yanılgımız belki de. Çünkü anneler bilirler hep. Çocuklarının sesinden, sessizliğinden, bakışından, duruşundan anlarlar. Sadece bir zaman unutmuşlardır. Ve bunu hatırlamaları zor olmaz. Bir rüya ile, bir anlık hisle bazen de bir yolculukla. Bu yüzden yolculuklar aslında sadece birer yolculuk değildir. Ve bence arkadaşım için hatta annesi için de öyle oldu. Bir otobüsün ya da bir uçağın penceresinden dışarıya bakarken içimizi ararız, kuytuda kalan yerlerimizde geziniriz. Geçmişi şöyle bir altüst ederiz. Pişmanlıklar, geç kalmışlıklar, erken varmalar,........

© Samsun Gazete Arena