Ne güzel özetliyor Hüseyin Nihal Atsız; kahramanlar can verir yurdu yaşatmak için. Kadın, erkek, çocuk, yaşlı ayırt etmeden yazıyor bu eşsiz şiirini. Çünkü bizim toprağımızın acı dolu bir mazisi var.

Çok kahraman can verdi, çoğu kefensiz, çoğu daha görmemiş on beşini ve çoğu daha yeni doğurmuş bebeğini...

Hepsine sonsuz vefa borcumuz var.

Bu hafta bu kahramanlardan biri olan; yurdu için belki de en anlamlı, en ulaşılamaz fedakârlığı yaparak tarihe geçen Şerife Bacı’yı analım istedik.

Şerife Bacı gibi ölümsüz ve emsalsiz bir insan, elbette hakkında ciltler dolusu kitaplar yazılmayı fazlasıyla hak ediyor.

Bizim burada yapacağımız, sıcak evlerimizden dışarıya çıkar çıkmaz iliklerimize kadar üşüyüp titrediğimiz bu soğuk kış günlerinde, onun yaptığı tarifsiz fedakârlığı biraz daha iyi anlamamıza yardım edebilecek bir anmadan ibaret olacak.

Şerif Bacı, kış ve soğuk kavramlarını neden yan yana kullandığımızı bilen zaten biliyordur; bilmeyenler de birazdan öğrenecek…

Şerife Bacı 1889 yılında Kastamonu’nun Seydiler ilçesinde doğdu.

Köy hayatının doğallığı ve zorlukları içinde büyüdü.

Köy okulunda okuma-yazma öğrenen belki de ilk kadındı.

Okulda öğrendiği okuma-yazmayı köydeki diğer kadınlara da öğretti.

Zamanı gelince evlendi genç Şerife.

Yuvasını kurmasının üzerinden sadece 2 ay geçmişti ki, 1. Dünya Savaşı patladı.

Askere alınan eşini Çanakkale’de Savaşı’nda şehit verdi; zaten zor olan hayatı daha da sıkıntılara boğuldu.

Köydeki akraba ve büyükleri, Şerife Bacı’nın “dul” olarak tek başına yaşamasını uygun bulmadı.

Büyük Savaş’tan, sol bacağını ve bir gözünü kaybederek de olsa sağ dönmeyi başaran Topal Yusuf ile evlendirildi.

Topal Yusuf bir gaziydi, Şerife Bacı eşinin üzerine titrerdi.

Yüreği vatan aşkıyla tutuşan Şerife Bacı için Yusuf’un bu fedakârlığı çok yüce bir davranıştı ve o yüzden onun nazarında Yusuf’unun........

© Samimi Haber