Familien og dei næraste stilte opp for Mikkel Eskil, problemet er ikkje der.

Problemet er vi som tenkte «eg er redd for at dette klarer han ikkje» og «korleis skal han kunne kome seg attende frå dette», utan å gjere noko som helst for å hjelpe han med nettopp det.

For det må ha vore det som var det tyngste, for tungt å leve med, å kunne møte alle oss, alle som han ikkje kjende så godt, sjå oss i augo og seie «ja, det er eg, det er eg som er Mikkel Eskil Mikkelsen, du hugsar sikkert den saka, om dei bileta som eg lasta ned».

Samtidig er det grunn til å hugse at Mikkel Eskil sjølv faktisk ikkje var ein overgripar. Mikkel Eskil hadde verken valdteke eller mishandla nokon. Andre har gjort nettopp det, både i denne saka og i andre saker, både i den store verda, i Noreg, og i det samiske samfunnet. Og i både denne og mange andre saker har dei som har vore dei verkelege overgriparane gått fri for den offentlege gapestokken. Det er kanskje heller ikkje tilfeldig at denne gapestokken er tyngre å bere nettopp for den som........

© Ságat